Marija Kiri rođena je 1867. u Varšavi i već porijeklom je u nauku gurnuta: otac nastavnik matematike i fizike, majka pedagoškinja i upravnica škole, deda pedagog. Bilo je petoro djece u porodici, a ženama u Poljskoj toga doba nije bilo dato da idu na univerzitet. Ali u Francuskoj jeste. Branislava, starija sestra, otišla je prva, sklopivši dogovor sa sestrom: Marija će raditi i školovati nju, a kad završi, Branislava će joj uzvratiti istom mjerom. I, kao i u svakoj bajci, tako i bi.
Studirala je fiziku i hemiju na Sorboni. Tu i Pjera Kirija upoznala, bio je i doktorant i radio je u laboratoriji Antoana Bekerela, fizičara i nobelovca. Pjer će joj postati suprug i otac Irene i Eve.
Bekerel Mariji predlaže doktorske studije pod njegovim nadzorom, a istraživanju se priključio i Pjer. Ljubavno-naučnički par otkrio je polonijum i radijum, razumjevši pojavu radioaktivnosti zbog raspada atomskog jezgra. Prva Nobelova nagrada. Prva titula doktora fizike u istoriji data ženi. Prva žena koja se bavila profesurom na Sorboni. Druga Nobelova nagrada. Privatni Institut za radijum, iz kojeg su kasnije izašla još četiri nobelovca. Varšavski institut za radijum, na čijem je čelu sa sestrom Branislavom, koja je od početka u nju vjerovala.
Umrla je od aplastične anemije, posljedice izlaganja radijaciji čija se negativna dejstva još nisu znala. Irena Žolio Kiri, njena starija ćerka, dobila je Nobelovu nagradu za hemiju, a mlađa, Eva, napisala je majčinu biografiju „Madam Kiri”.